Ho Chi Minh

Ho Chi Minh

Saigon here we are!

Tijdens onze vlucht zaten we bij de nooduitgang, het meisje bij de incheck deed een beetje vreemd en ging iemand erbij halen. Ze stond achter ons en knikte. Ze zei: "U zit bij de nooduitgang". Ik zei dat is prima, I'm A flight attendent. Ahh ok. Aan boord stond er iemand net zoals bij ons(KLM) te regelen dat alle tassen boven in de bagagebak lagen. Op een gegeven moment ging ze uitleggen hoe de nooduitgang werkte, toen heb ik het gezegd. Ohh ok, smile.... denk ik onder het masker. Ze moest tijdens start en landing tegenover ons zitten. "Which company?" KLM "aahhh ok, and you still fly?"....... over deze vraag moest ik even nadenken? Was ik te oud, zag ik er niet uit? Ik heb het er maar bij gelaten dat het een vraag uit interesse was.... hahahahha... snik!!Dingen uitgelegd hoe het bij ons ging en gevraagd hoe het bij hun werkte. Ze gaf ons ook een tip over Must eat in Ho Chi Minh. Lieve dame..Aangekomen bij het hotel hadden we een kleine kamer met een raam van 1,5 mtr hoog en 10cm breed en nog een van 1,5mtr hoog en 20cm breed. Very deprimerend. Ik had het idee dat er geen frisse lucht(voor zover dat kon in Ho Chi Minh...) binnen kwam. Rod keek me aan... "dit wordt hem niet hè" "nee, maar ik wil eerst wat eten. Dan vragen we of er een andere kamer is." Gegeten in een van de tentjes wat ons aangeraden was door 'mijn' collega van Vietjet Air, was idd heerlijk en daarna vragen voor andere kamer.... Na het eten zijn wij altijd wat aardiger.....;) 's-avonds rondgestruind in de buurt en een drankje gedaan. Volgende dag grote kamer met balkon tegen een kleine bijbetaling kunnen krijgen Happieeeeee!!! Na het ontbijt naar het Bitexco gegaan een gebouw om van het uitzicht te genieten op de 76ste verdieping. Was mooi maar ook een beetje een bummer, want er werd een soort van gepromoot dat je ook naar buiten kon maar dat was helemaal niet zo. Beetje teleurgesteld naar beneden maar natuurlijk meteen naar een andere optie gekeken. En die was er, maar beter pas rond zonsondergang gaan kijken en dan gewoon naar de Skybar..... hé, wat vervelend.... nog rond gewandeld in de hitte. Pffff, in zo'n stad komt de hitte 38° dan flink binnen. Opzoek naar een sappen tent, niet te vinden. Uiteindelijk bij een tentje terecht gekomen waar ze verschillende aparte drankjes hadden. Het was er druk dus zal wel lekker zijn. Ik zei tegen Rod wat ik wilde "koude jasmijn lychee thee" Rod 5min later: Ik heb Jasmijn melk gekocht"..... je stuurt ze voor een opdracht.... ik weer naar binnen en uitgelegd dat ik iets anders wilde. Nou dat ging niet zomaar, moest echt dat drankje extra bestellen. Dus maar gedaan Rod mocht naast zijn koude Raspberry Chai ook mijn jasmijn melk opdrinken.... Beehhh! Maar Rod zei...."het is heerlijk". Zodra we weer gingen wandelen sloeg de hitte weer toe dus maar snel afkoelen in een grote mall die we tegen kwamen. Deze waren we in Vietnam nog niet tegen gekomen daaraan zag je dat je nu echt in een grote stad was. Weer richting het hotel om daar ergens te lunchen. Het is trouwens niet normaal hoeveel scooters hier rijden en allemaal kriskras door elkaar. En gewoon met z'n 10en naast elkaar en in groepen van 50 bij een stoplicht (die helemaal geen nut hebben) Oversteken is dan ook met gevaar voor eigen leven. Hand opsteken, ogen dicht en gaan... Op hoop van zegen.. en .... je moet heel vaak oversteken!!!! Maar we hebben het overleefd! Naast het hotel zat ook weer zo'n Ban Mhi tentje met ieniemienie krukjes Hahahaha. Ze zitten hier echt op van die hele kleine krukjes.... daarom kunnen ze volgens Rod ook zo goed op hun hurken zitten....Whahahahaha! Nog naar het postkantoor gelopen, was een bezienswaardigheid. Was idd wel mooi om te zien. Er tegenover was de Vietnamese Notre Dame maar die stond net als in Parijs helemaal in de stijgers... al jaren volgens de mensen hier. Tegen 5en naar Landmark 81 waar we via het hotel naar boven konden naar Skybar "Blank Lounge 75" om een drankje te doen op hoogte! Hele mooie ingewikkelde cocktails, maar heerlijk. Lekker gelounged en later naar een restaurant gegaan genaamd Quan Bui, ergens in een afgelegen straatje waar je 's-avonds nog niet dood gevonden wilde worden. Maar ook weer een heel mooi restaurant, gezellig en lekker. Voldaan terug naar het hotel want morgen stonden de Cu Chi tunnels op de agenda. Heel benieuwd! Eenmaal in de bus met een drukke, maar gezellige tourguide. Merkte we al snel dat er iets mis ging.... hij miste 2 mensen. Bellen en nog eens bellen, nog eens langs het hotel. Niemand te zien. Half uur later nog steeds in Ho Chi Minh kwam het verlossende telefoontje, ze waren gewoon meegenomen door een andere tourguide voor een andere toertje... whahahaha! Onze guide was not amused.... maar binnen 5min waren onze laatste 2 van de groep aanwezig. Helemaal oververhit en "Sorry, Sorry, they just took us!" Eenmaal onderweg maakte onze guide er een soort one man show van. Ik haakte al snel af want zijn Engels was vermoeiend om te volgen... maar Rod wist het gelukkig allemaal goed te vertellen met een bestraffend " luister je dan helemaal niet?" ..... "niet echt" zei ze glimlachend.... Hihi. Bij de Cu Chi tunnels werd het interessant, eerst een film met de geschiedenis van hoe de tunnels zijn ontstaan en het hoe ze de Amerikanen het op die manier bijna onmogelijk maakte ze te vinden. Ze leefden ook in de tunnels heel heftig. Nog in een tunnelgat gegaan met de houten deksel erop. Het lukte mij net.... mijn voorgevel(hahaha) zat een beetje in de weg maar met wat wurmen lukte het wel. Bij Rod ging het lastiger want zijn schouders waren te breed... My hunk<3!!!..... de tunnels bestonden uit 3 lagen diep onder de grond, bovenste combat, 2de wonen en 3de opslag, hospital en vlucht routes via de rivieren. Om de 20mrt veranderde ze van richting. Zigzagend onder de grond. We mochten proberen 120 meter door zo'n tunnel te lopen, kruipen. Om de 20mtr kon je er uit als je wilde, want het was best pittig! Rod ging al snel op handen en knieën kruipen.... fijn met een korte broek.... na 40 mtr dacht hij waarom doe ik dit en ging eruit. Ga je mee "nee, ik ga door" gedeelte voorover gebogen lopend en op handen en knieën kruipend. Ik hoorde op een gegeven moment iemand zeggen "Ze hebben hier zelfs in gewoond, dus het moet ons lukken!" Idd! Ik ging ook nog verkeerd, maar kwam ik snel achter. De hele groep in z'n achteruit, oeps! Oververhit kwamen we eruit. Rod leuk foto's maken..... Je kan je niet voorstellen dat ze er mensen gewoond hebben! Het volgende op het programma waren alle lugubere boobytraps die gebruikt werden tegen de Amerikanen. Echt vreselijk. Maar ze vochten tegen een hele sterke tegenstander, die ook nog dorpen met vrouwen en kinderen in de brand staken en bombardeerde. Dus ze werden heel slim, vindingrijk en snel. Daarna werden we meegenomen naar de shooting range en hebben we geschoten met een AK 47. Dat hoefde niet, maar op een of andere manier vinden we dit leuk en zijn er allebei ook goed in...Na nog een drankje terug de bus in en naar het hotel, daar even bijkomen. We wilden 's-avonds niet echt ver van het hotel eten, aan de overkant was Moo Steak Restaurant. Daar hadden we wel zin in. Hele leuke inrichting met heerlijke stoelen en fantastische steaks....Lang geleden dat we ze zo lekker hebben gehad. Een een "stukje" Lopen.... hahaha voor mensen die niet van het hotel wilden gaan hebben we toch rete ver gelopen. We hadden gelezen dat er een straat was waar het 's-avonds gebeurde en niet te vergeten een Starbucks was. Het was net de Ramblas, gezellig druk. Een groepje skateboarders, een groepje hondenvrienden.... alle hondjes leken op kleine labradoodles. Allemaal muziek en karaoke. Veel te doen dus. Het eindigde bij de rivier, tenminste je moest eerst nog oversteken.....had ik al verteld dat het verkeer hier levensgevaarlijk is!!!! OMG!!! we kwamen gewoon niet aan de overkant..... nadat het eindelijk gelukt was, moesten we natuurlijk ook weer terug......whahahaha! Echt drama! Nu...neee...nu....neeeeee......ogen dicht rennen!!!! Terug bij het hotel waren we blij dat we weer een dag overleefd hadden in Ho Chi Minh!!!

Good night Saigon.